Miałam pisać o czymś innym, ale od zeszłego tygodnia uwierają mnie jeszcze przeżycia z sali rozpraw. Pomijam, że w trakcie sprawy z nerwów dostałam migreny. Ktoś może spytać, jak doświadczony adwokat może jeszcze przeżywać tak mocno rozprawy? Widać może. Zwłaszcza w sprawach rodzinnych. Na swoje wytłumaczenie mogę tylko podać, że sprawa rozwodowa toczyła się od kilku dobrych lat, w ciągu których kilka razy zmieniał się sędzia prowadzący, a sama sprawa była niezwykle trudna i angażująca emocjonalnie. Po co w ogóle o tym piszę?
Po przeżyciach na sali sądowej potrzebowałam relaksu. Wstyd się przyznać, ale w naprawdę ciężkich momentach, kiedy nie mam już na nic siły, siadam przed telewizorem i – jak się to mówi – ćwiczę kciuk. Tym razem, zachęcona dyskusjami na różnych portalach i blogach o serialu „Prawo Agaty”, postanowiłam zerknąć na ten film. Zadziałało – oderwałam się od własnych problemów i dałam się porwać wydarzeniom na szklanym ekranie. Pominę serię krytyki, jaka nasuwa się chyba każdemu prawnikowi – praktykowi (mnie również), ponieważ rzeczywistość sądowa i adwokacka wygląda w szczegółach nieco inaczej. I tu wrócę do zasadniczej myśli dzisiejszego wpisu. To, co ujęło mnie w serialu „Prawo Agaty”, to pokazanie ludzkiej twarzy adwokata. My naprawdę przeżywamy sprawy naszych klientów. Może (na pewno) nie nachodzimy ludzi w domach, żeby zebrać dowody dla naszych klientów, ale myślimy o sprawie, angażujemy się i staramy się pomóc – tak jak Agata Przybysz. Dlatego z niecierpliwością czekam na następne odcinki zwłaszcza, że – jestem przekonana – kwestią czasu pozostaje pokazanie sprawy rozwodowej w serialu (w ostatnim odcinku mieliśmy mały przedsmak). Marzy mi się tylko, żeby scenarzyści postarali się lepiej odzwierciedlić realia sądowe. Walenie młotkiem przez sędziego – to tylko w filmie.
{ 2 komentarze… przeczytaj je poniżej albo dodaj swój }
Kurcze, a ja nie mogę ścierpieć tego filmu. Mam wrażenie, że amerykańskie seriale o prawnikach (np. świetny Good Wife) są bliższe prawdy niż polskie…
Problem z polskimi filmami dotykającymi naszej rzeczywistości polega chyba na tym, że wszyscy są „wychowani” na amerykańskich serialach i relacjach z sal rozpraw. Nikomu z filmowców albo nie chce się skonsultować scenariusza z praktykami, albo uważają, że rzeczywistość rozczarowuje (moim zdaniem nie – emocji na salach nie brakuje, zwłaszcza w sprawach rozwodowych). Dla mnie najgorszym przykładem filmu zahaczającego o świat prawników jest Uwikłanie (książka dla odmiany jest świetna). W przypadku Prawa Agaty sama się sobie dziwię, że podchodzę do tego na luzie i nawet cieszą mnie niektóre odcinki, np. egzekucja z pieska – samo życie :-).