SZACUNEK

Szacunek to dla mnie słowo-klucz w sprawach rodzinnych.

Dlaczego o tym dzisiaj piszę?

Miałam w ostatnim czasie kilka spraw, w których to słowo, a raczej postawa – szacunek wobec drugiej strony zaowocowała korzyścią dla Klientów. Napiszę o zdarzeniu najświeższym, jako przykład tego, o co mi chodzi.

Dzisiaj otrzymałam od pełnomocnika strony przeciwnej pismo wysłane do sądu z wnioskiem o skierowanie stron do mediacji (uzgodniłyśmy to z p. Mecenas).

W uzasadnieniu pisma przeczytałam:

w związku ze zmianą pełnomocnika przez pozwanego (…) powódka widzi możliwość polubownego załatwienia sprawy

Przyznam, że się zdziwiłam, że Pani Mecenas tak uzasadniła swoje stanowisko.

Nie powiem – zrobiło mi się miło, bo to ja jestem tym nowym pełnomocnikiem.

Co się wydarzyło?

Klient trafił do mnie już po wydaniu postanowień o zabezpieczeniu z informacją, że ze stroną przeciwną nie da się rozmawiać. Jego poprzednia pełnomocnik próbowała i nic z tego nie wyszło.

Przyznam się, że zawsze – o ile Klient ma w tym interes i mi na to pozwoli – próbuję porozumieć się z pełnomocnikiem drugiej strony.

Okazało się, że powódkę reprezentuje prawnik rozsądny, z którym da się rozmawiać bez emocji o sprawie.

Wyjaśniłyśmy jakie są stanowiska naszych Klientów, zgodziłyśmy się, że ze względu na to, że nasi Klienci mają małe dzieci najlepszym rozwiązaniem byłoby porozumienie.

Efektem naszych rozmów jest nie tylko zgoda na mediację, ale także dobrowolne wycofanie egzekucji alimentów od komornika (tu ogromny ukłon w stronę powódki, bo to jej decyzja i gest dobrej woli).

Co dalej?

Oczywiście nie wiem, czy strony się porozumieją. Obie z Panią Mecenas będziemy wspierać naszych Klientów i starać się jak najwięcej dla swojego Klienta uzyskać.

Ale fakt, że z zaognionego sporu doszliśmy do tego, że możemy rozmawiać jest samo w sobie pozytywne.

Moja recepta – niestety nie zawsze działa – traktować przeciwnika z szacunkiem.

Staram się zawsze pamiętać, że mój Klient, czy Klientka będą zawsze musieli współpracować z drugim rodzicem.

Mnie już w życiu Klienta nie będzie – drugi rodzic będzie zawsze.

Mimo tego, że zdarza się, że drugiej strony tak po ludzki nie lubię, to nie przeszkadza mi w dążeniu do porozumienia. Bo porozumienie rodziców jest ważne dla dziecka.

Przecież dziecko obserwuje rodziców. Kłótnie, złe traktowanie mamy przez tatę – lub na odwrót – rani dziecko.

Dlatego uważam, że prawnik rodzinny powinien schować swoje emocje (tak, mamy takie przy prowadzeniu sprawy) bardzo głęboko „do kieszeni” i skupić się na interesie Klienta, a przede wszystkim dziecka.

Największy sukces prawnika rodzinnego to wspomóc Klienta w sprawie tak, żeby mógł w przyszłości bez prawnika żyć. To moja prywatna definicja sukcesu.

Jeżeli ktoś uzna, że to obłuda z mojej strony, bo przecież ja żyję ze sporów rodzinnych – odpowiem bardzo prosto. Rodzina była, jest i będzie. A tam gdzie rodziny – tam często problemy rodzinne.

Prawda jest taka, że pracy nam nigdy nie zabraknie. Ale moim zadaniem jest pomoc konkretnej jednostce i na dobrostanie tej jednostki mi zależy.

Zależy mi też bardzo na dobrostanie dziecka/dzieci tej jednostki.

Jak uda się wyjść na prostą to jest to ogromna satysfakcja i radość.

Agnieszka Swaczyna
adwokat

Photo by Steve Leisher on Unsplash

***

Rankingi, rocznice i co tam jeszcze

Dzisiejszy wpis będzie krótki – i nieco nostalgiczny i samochwalny.

Przy okazji rozmowy na LinkedIn z kolegą-blogerem Bartoszem Gajkiem (autor bloga Na ratunek kreatywnym — Gdy świat ciska paragrafami w tryby twojej agencji marketingowej) sprawdziłam jak długo prowadzę bloga i się zadumałam… To już 12 rok, jak zamieszczam wpisy o prawie rodzinnym [Czytaj dalej…]